|
Af en toe heb ik nood aan een reset. Ik wil dan even helemaal opnieuw beginnen. Eens beslissingen nemen zonder aan mijn kinderen te denken. Sinds er kinderen in mijn leven zijn, toets ik echter al mijn beslissingen af tegenover die kids. Niet aan mijn kinderen, mijn gezin, mijn rollen denken, is een ferme uitdaging als mama. ’s Morgens om 7u naar het werk vertrekken en thuiskomen om 17u30. Rushen om eten op tafel te toveren, kids wassen en hopen dat ze snel slapen om dan terug achter mijn pc te kruipen. Dit is wat er gebeurde in de eerste maanden en zelfs jaren dat ik als mama door het leven ging. Zo wou ik het helemaal niet! Toen ik de eerste keer in mei 2013 mama werd, kreeg ik er een extra cadeautje bij tijdens de bevalling, namelijk mommyguilt. Een schuldgevoel die altijd aan de zijlijn meekijkt bij de stappen die ik zet. Als mama in overdrive hakte dit gevoel er al snel op in. Wat voor mama was ik nu? Geen tijd voor mijn kids en altijd gejaagd.  Het was ook dat schuldgevoel die me liet inzien dat ik het (werk)leven die ik leidde niet meer wou verderzetten. Nadenken over wat voor mij belangrijk was, liet me inzien dat ook ik graag eens aan de schoolpoort zou staan. Maar met een fulltime job in het onderwijs op een school die een klein uurtje rijden is lukte dit nooit. Ik moest dus keuzes maken. En laat schuldgevoel en het maken van keuzes nu heel dicht bij elkaar liggen. Lees maar verder en ik vertel je er alles over. Zoals in mijn vorige blog uitgebreid omschreven, heb je bij keuzes 3 fases: de Hoofd-, Hart- en doe-fase. Deze 3 fases zijn ook bij mijn jobkeuze als mama aan bod gekomen. Wat wil ik, wat voel ik en wat ga ik effectief doen. Ik maakte, gesteund door mijn mommyguilt, de sprong naar het ondernemerschap. Ik zou ten slotte zelf mijn uren gaan bepalen en ervoor zorgen dat ik thuis ben als de kids thuis zijn. Zalig toch… Maar het leven zit altijd vol verrassingen. Het is niet omdat je thuis bent als de kids er zijn, dat je helemaal niet hoeft te werken. Enerzijds professioneel werk, anderzijds huishoudelijke taakjes. Ook hier neemt dat verdomde schuldgevoel regelmatig eens de bovenhand. Als ik de keuken aan het opruimen ben na het koken en mijn dochter vraagt om even bij haar te komen zitten… BAM… schuldgevoel. Als ik aan het strijken ben en mijn zoon vraagt om even mee te voetballen… BAM… schuldgevoel. Maar evenzeer als ik aan het werken ben voor mijn bedrijf. Zinnetjes als “mama moet nu echt eerst dat mailtje sturen” of “mama moet wel nog wat kunnen werken of er komen geen centjes binnen” floepen dan wel eens uit mijn mond en ja… BAM… schuldgevoel. Herkenbaar? Diep vanbinnen voel je dan schuld. Je wil veel liever tijd maken voor je kinderen. (Alhoewel ik stiekem moet toegeven dat ik af en toe eens werk als “uitvlucht” gebruik om wat met rust gelaten te worden.) Schuld is een vreemd beestje! We zeggen heel vaak sorry. Sorry als we iets vergeten, sorry als we denken iets fout te doen, sorry als we iets laten vallen, sorry als we tegen iemand aanlopen en zo kan ik nog wel even doorgaan. We voelen ons schuldig als we even tijd voor onszelf nemen of als we iets leuk kunnen doen terwijl een ander dat niet kan. We laten de kids winnen bij een spelletje omdat we niet willen dat ze zich slecht voelen als ze verliezen. Maar anderzijds zijn we ook meesters in anderen de schuld geven. Als massa-mensen (Lees blog ‘Je gouden kooi blijft dicht’) leggen we de oorzaak van dingen die niet lopen zoals we zelf willen buiten onszelf.
“JIJ bent nu eenmaal verantwoordelijk voor de keuzes die je maakt en de daden die je pleegt.” Het is belangrijk dat je dat begrijpt en accepteert. Dit is namelijk de enige manier waarop je grip kunt krijgen op jouw leven en je het leven kunt creëren zoals jij dat wilt. Jij kiest, jij zorgt door die keuze voor de resultaten in je leven en jij hebt ook de sleutel in handen om ten alle tijden iets te veranderen in jouw leven. Op het moment dat je de verantwoordelijkheid buiten jezelf legt, behoor je tot de massa en ben je een vogel voor de kat. Dan kies je ervoor plaats te nemen in het rad van fortuin. Je laat ‘het lot’ bepalen wat het leven je zal brengen, of alvast… dat geloof je dan graag. JIJ bepaalt je leven en niet de externe omstandigheden in je leven. Jij hebt de teugels zelf in handen. Jij beslist met andere woorden ook of je jou nu schuldig voelt of niet. Het is misschien moeilijk om dit onder ogen te moeten komen. Het kan pijnlijk en confronterend zijn te beseffen dat je zelf verantwoordelijk bent voor waar je nu staat in het leven. Je kunt je niet langer meer verstoppen achter tal van ‘ja, maar …’s. Hoe het komt dat we het dan allemaal hebben? Wel simpel, door de jaren heen (en mede dankzij de godsdiensten) heb je geleerd om je schuldig te voelen. Maar wat we geleerd hebben, kunnen we ook ombuigen en daar is het nu tijd voor. In de Industriële tijden was het goed om als massamens te leven en te volgen wat van je verwacht werd, maar nu is het tijd om zelfbewust door het leven te gaan. Laat schuldgevoel niet destructief zijn. Het knaagt aan je, kan in extreme gevallen mensen zelfs kapot maken. Denk na over de keuzes die je hebt gemaakt en nu gaat maken. Jij beslist hoe het verder gaat. Ook als mama. Ofwel werk je nog even verder omdat je dat echt even moet afronden zodat je wel lekker in de zomer 3 weken op vakantie kan met de kids. Ofwel leg je je werk even opzij en werk je wel nog een uurtje of 2 door als ze slapen. Wat te doen bij mommyguilt? Komt het schuldgevoel toch de kop op steken, neem dan even afstand van de situatie. Gebruik je logica en probeer even los te koppelen van de emoties die naar boven komen. Observeer even vanuit een helikopter wat er gebeurt, los van waarden en emoties die jouw egobitch naar voren schuift. Het gaat puur om het gedrag, puur om de feiten. Het gaat niet om JOU, jij als persoon, als individu zet je even buiten beschouwing. Wat merk je nu? En hoe kan die persoon nu verder. Wat is een eerste stap die kan gezet worden om verder te gaan?
0 Reacties
|
